Na regen kwam er geen zonneschijn

Na regen kwam er geen zonneschijn...

Â

30 mei 2017, deze datum zal voor altijd in mijn geheugen gegraveerd staan. Waar ik ook sta of heen zal gaan. Ik zal deze datum op mijn schouders met mij meedragen en overal tegen komen. Het zal mij elk jaar doen herinneren aan die ene dag, de dag waarop de tijd even stil stond, de dag toen God besloot dat het tijd was dat mijn vader aarde moest verlaten. Ongekende intense verdriet kwam om de hoek loeren. Ik probeerde het te ontwijken. Mezelf te focussen op mijn gestelde doelen. Ik wilde dat mijn vader met trots naar me terug kon kijken, maar het mocht helaas niet baten.

Â

Â

Â

2 weken leken mij lang genoeg om mezelf weer te kunnen herpakken. Ik gaf mezelf niet de ruimte om te rouwen, want de enige manier die ik kende om met stress, verdriet en of angst om te gaan was met voedsel and a big smile on my pokerface. Ik wist natuurlijk wel beter, maar oude gewoontes leken niet zo snel te verslijten als gedacht. Anders was het mij wel vele pogingen terug wel gelukt. Ik leerde dat ik geen tijdslimiet kon zetten op mijn verdriet. Mijn emoties bepaalde namelijk zelf wel wanneer ze ophielden met het laten regenen in mijn hoofd. De donder en bliksem raakte elke gevoelige snaar die er maar in mij bestond. Het water begon zich om mij heen op te hopen. Langzamerhand begon het te stijgen. Ik begon te verdrinken in mijn gedachten.

Â

Â

Â

De buitenwereld mocht niet zien dat het stormde in mij. Als oudste nam ik de verantwoordelijkheid op me om al het regelwerk, rondom het overlijden van mijn vader op mij te nemen. Elke brief, afsluiting of opzegging was een pijnlijke confrontatie met de werkelijkheid. Je bent er niet meer vader. En het gemis van zijn contact, stem en aanwezigheid nam plaats in mijn hart. Mijn motivatie smolt als sneeuw voor de zon. Niets kon me meer schelen en voor ik het wist zat ik weer samen met mijn beste vrienden Ben en Jerry op de bank. Ik had ze verdiend, want ik had verdriet! Dat maakte ik mezelf wijs. Ik ontweek mijn start op mijn Facebookdagboekwereld, want ook hier werd ik geconfronteerd met een belofte die ik niet alleen met mezelf had afgesproken, maar ook met mijn vader en niet ben na gekomen.

Â

Â

Â

Het moment waarop jij jezelf gunt om je wonden te doen verzachten met gewoontes die je ondertussen na jaren goed beheerst. Op dat moment wordt het bijna een soort van automatisme om daar keer op keer weer op terug te vallen. Op zich niks mis mee, als die gewoontes, middelen of acties gunstig voor je zijn. Mezelf volproppen en in de wereld staan als bodemloze afvalbak deed niet echt veel goeds voor mijn lichaam en/of geest, enkel voor mijn suikergehalte. Alsof ik een FREE CARD had om al mijn harde werk aan de kant te gooien. Ik accepteerde mijn mislukte poging 8794837593475, maar dit keer maakte het me boos!

Â

Â

Â

Met boosheid los je niets op, maar er achter zien te komen waarom ik mezelf zo boos voelde, wellicht wel. Verklaar me voor zwevende heks, maar ik ben hier echt van overtuigd. Ik was niet boos op de wereld of mensen, ik was enkel boos op mezelf. Waarom kon ik mijn verdriet niet op een ander manier verwerken? Het was alsof ik weer geen grenzen had. Mijn noodrem bleef haken en de handrem werkte ook niet echt mee. Mijn emotionele gesteldheid zat niet te wachten op mijn change mijn lifestijl modus.

Â

Â

Â

Why? Why? Why? Er zullen vast en zeker in mijn leven nog vele tegenslagen of pijnlijke momenten komen. Daar ben ik me maar al te goed van bewust. Hoe zal ik dan daar mee omgaan? Ga ik dan weer terug vallen? Zo ja, dan kan ik net zo goed ergens gaan solliciteren als dominosteen, want ik word namelijk gewoon moe van mezelf. Ik voelde me weer een mislukkeling. Waarom kan ik bergen verzetten, maar niet goed voor mijn lichaam zorgen? En nadat ik weer een hele zak chips, paprika flavour ofcourse, naar binnen had gewerkt, kreeg ik een epiphany moment.

Â

Â

Â

In plaats van een uur met mijn geweten te gaan vechten en discussiëren waarom ik die hele zak chips, in record tijd van 2,890 min naar binnen had gezogen. Had ik ineens door wat ik verkeerd deed! Als ik zo door blijf gaan, doen alsof alles goed gaat. Mezelf terug trekken van alles en iedereen, zodat ik in alle rust mezelf kan blijven vol proppen op de bank. En alleen het hoog nodige doen. Dan zullen de barsten zichtbaar worden en teken ik voor een vervroegde dood met als oorzaak suikeroverdosis. En dat is niet wie ik ben of wilde zijn. Ik wilde terug naar die ik, die de wereld toe lachte, ondanks dat ze meer dan 150 kilo met zich mee droeg. Alleen nu mogen die kilos wel weg blijven.

Â

Â

Â

Suiker is een drugs! Niemand maakt zich hier druk over, dat baart mij echt zorgen voor onze future kids, maar je kan het echt vergelijken met drugs. Je raakt verslaafd, hoe meer je er van inneemt hoe meer je lichaam erom zal smeken en naar zal snakken. Je krijgt er een rush van. Afkicken gaat gebaard met lichamelijk kwalen. Suiker zit overal! En wanneer je voedsel als middel gebruikt om je leven op te lossen. Heb je een dubbel zo groot probleem.

Â

Ik besefte me dat ik zo niet kon afvallen, want ik zal dan ondanks de kilos die ik verlies weer op een dag terug vallen. En waarom? Mijn lichaam en geest zitten namelijk niet op een lijn. Ja, lieve mensen het zit echt tussen onze oren! Gezonde voedsel en voldoende beweging is niet genoeg! Als je geest, jouw verstand, jouw superego of noem het jouw inner voice, als die sterke wil van jouw niet wil samen werken met jouw lichaam, om jouw doelen te behalen, zal succes ver te zoeken zijn.

Â

Â

Â

Hoe kom ik in balans? Op dit moment vlieg ik op een wolk en kijk hoopvol naar de toekomst, nadat ik me maanden schuil hield voor de donker en bliksem. Wachtend op de zon, maar die begon maar niet te schijnen. Het was alsof ik op zondag voor een gesloten winkel stond, wachtend tot die open ging, terwijl de deuren pas maandag weer geopend zijn. Hoe kon ik van mezelf verwachten dat ik uit het niets mezelf wel weer beter en topperdetop zou voelen. Net zoals ik hard zal moeten werken om van mijn overgewicht af te komen zal ik hard moeten werken om ook beter voor mijn geest te zorgen.

Â

Â

Â

Voor ik het wist waren we weer 5 maanden verwijderd van de datum, waarop mijn geest zich ging distantiëren van mijn lichaam. En ik soort van uit balans raakte. Tijd vloog letterlijk voor mijn neus voorbij. Ik was geschrokken van hoe snel dit ging. Het leek nog alsof ik gisteren “het” telefoontje kreeg, waarna mijn hele leven veranderde. En de confrontatie met meneer de weegschaal werd weer een helse ervaring. Ik wist dat ik weer flink was aangekomen. Mijn kleding zat weer strak en kreeg hier en daar ademhalingsproblemen, als ik wilde zitten in mijn toen zo leuke blouse, die ik 2 maten kleiner had gekocht. En nu konden de knopen er op elk moment er vanaf lanceren en flinke schade leveren aan objecten, dieren of mensen, binnen een straal van 5 meter.

Â

Â

Â

Ik kon moeilijk ontkennen wat ik had uitgespookt de afgelopen maanden. Heb mijn verdriet flink weg gegeten of eerlijker gezegd; mijn verdriet weg geslonsd, zonder te kauwen zo nu en dan! Was gewoon een keukenmonster, alles was eetbaar, over datum of niet, want dit was immers goed voor het immuunsysteem. Ondertussen sloop de Devil vermomd als suiker weer mijn lichaam van binnen en begon het mijn geest aan te randen. Met alle gevolgen van dien!

Â

Â

Â

Een ding was zeker! Ik had weer gefaald, maar ik geef niet op! Ik zal nooit accepteren dat dik zijn gezond is. Wees trots op wie je bent en schaam je absoluut niet voor je zichtbare problemen, maar geef aub nooit op! Ik rolde van mijn bank af en besloot de uitdaging met mezelf weer aan de gaan. Dit keer ben ik weer wat wijzer en zal ik verder gaan met mijn zoektocht naar een gezonde levenstijl, maar ook naar inner peace. Goed voor jezelf zijn betekend ook goed voor jouw mind zijn. Doen wat je gelukkig maakt. De rust nemen die je verdiend. Jezelf zo nu en dan verwennen met het geen wat je leuk vind.

Â

Â

Â

Na het overlijden van mijn lieve vader, laihmoe, besefte ik me dat het leven kort is, hoe gezegend je ook mag zijn, voor de dagen dat je op de wereld mag zijn, het zal nooit genoeg zijn om alles te doen of te bereiken wat je wil. Je zult moeten compenseren of misschien te vroeg afscheid moeten nemen van je geliefde, als je die kans er voor krijgt tenminste. Vele sterven zonder de kans dat geliefde afscheid hebben kunnen nemen. Hoe we ook heen gaan. De tijd dat we nu nog leven, mag niet verloren gaan.

Â

Â

Â

Voel dat ik niet meer ben wie ik was geweest. Er is iets geknakt in mij. Op het moment dat ik de RESET knop indrukte, stopte het met regenen en begon langzamerhand de zon weer in mijn leven te stralen. Ik start met een nieuwe visie naar de dingen des levens.

Â

Â

Â

De dood sluit de ogen van iedereen die hij aanraakt, maar opent weer de ogen van de gene die hij achter laat.

Â

Dit keer vergeet ik voor mijn reis naar een gezonde levenswijze mijn ziel niet mee in te pakken!

Â

Â

Â

Dikke knuffel Lem.